پیش گویی امام صادق (ع)در مورد حکومت عربستان

بحران در حکومت عربستان سعودی

بر اساس روایات اسلامی، در کشور عربستان سعودی، به ویژه سرزمین حجاز که دو شهر مهم و مذهبی مکّه و مدینه را در خود جای داده است، در آخرالزمان، حوادث شگفت آوری رخ می دهند که مهمترین آنها عبارت اند از:

«پدیدارشدن آتشی بزرگ در سرزمین حجاز، بسته شدن راه مکّه و مدینه

بر حاجیان بسیاری از کشورها، به ویژه ایران، عراق و سوریه، بروز هواداری

قبیله ای میان سران قبایل و شاه زاده های سعودی و کشته شدن برخی

از آنان، مرگ پادشاه این کشور و اختلاف در انتخاب جانشین وی و فروپاشی

حکومت خاندان سعود، درگیرشدن حجگزاران با یکدیگر و کشته شدن

گروهی از آنان و غارت اموالشان، دزدیده شدن پردۀ کعبه، کشتن

انسانی پاک در کنار کعبه، لشکرکشی سفیانی سوی مدینه و مکّه

و فروبرده شدنِ سپاهیانش در بیدا، و مهمتر از همۀ اینها،

ظهور امام مهدی(علیه السّلام) در مدینه و قیامش در مکّه».

حکومت آل سعود در عربستان، بزرگترین نماد پادشاهی در جهان معاصر به شمار می آید که پایان یافتن آن، نشانۀ فروپاشی حکومت ستمگران و آغاز حکومت امام مهدی(علیه السّلام) در آخرالزمان می باشد.(1)

کشور عربستان به دست عبدالعزیز بن سعود در سال 1932م پایه گذاری شد، و عبدالعزیز، نخستین پادشاه سعودی، 32 همسر از قبایل پُرنفوذ عربستان برگزید و از این همسران، 70 فرزند پسر و دختر پدید آمدند. زایش آن 70 فرزند، سبب شد که عربستان سعودی پس از 80 سال، اکنون 6000 شاهزاده داشته باشد که با بهرمندی از ثروت بیکران نفت این کشور، در سراسر جهان به عیش و نوش و خوش گذرانی سرگرم باشند.

ملک عبدالعزیز منشوری دارد که به منشور برادری یا منشور عبدالعزیز معروف است و در آن، آشکارا و بی هیچ ابهامی، شیوۀ جانشینی پس از خود در خاندان سعود را چنین مشخّص کرده است: «تا زمانی که پسرانم زنده اند، قدرت به نوه هایم نخواهد رسید».

ساختار حکومت عربستان قبیله ای است و دو طایفۀ سَدِیر و شَمَّـر بیشترین سهم را در قدرت و نفوذ در دربار دارا می باشند. سدیریها، در حال حاضر، در بخشهای دینی، امنیّتی و گارد سلطنتی، شمّریها در ساختار سیاست خارجی و نفتی و دیگر طوایف در امور مالی و بورس بیشترین سهم را دارند.

اگرچه اختلافات سیاسی و عقیدتی زیادی میان سدیریها و شمّریها وجود دارد، و سدیریها ارتباط تنگاتنگی با وهّابیها که مذهبیهای تندروی عربستان اند، دارند، و گرایش شمّریها به مذهبیهای میانه رو بیشتر است، دشمنی شاهزادگان آل سعود با شیعیان و دوستیشان با یهودیان و مسیحیان بر کسی پوشیده نیست.

رقابت شدید در دربار سعودی بر سر تقسیم قدرت به گونه ای است که اکنون، شاهزادگان قدرتمند وابسته به قبیلۀ سدیری و شمّری، صف آرایی و خیزش برای گرفتن عنوان جانشینی عبدالله و دیگر پستهای کلیدی را آغاز کرده اند، و در صورت مرگ ناگهانی ملک عبدالله که از طرف مادر به طایفۀ شمّر وابسته است، با هم درگیر خواهند شد، و حکومت عربستان، بر اثر نبود جانشینی قدرتمند و مورد توافق همگان، فرو خواهد پاشید.

بر همین مبنا، با توجّه به آنکه عربستان سعودی بزرگترین تولیدکنندۀ نفت در جهان است و بروز هر گونه بحران سیاسی یا اقتصادی در این کشور، آثار تکان دهنده ای بر تمام جهان می گذارد، کارشناسان مسائل سیاسی و بین المللی، نسبت به وضعیّت آیندۀ سیاسی عربستان سعودی، بسیار نگران می باشند.

در پیِ مرگ ملک فَهْد بن عبدالعزیز بن سُعُود، برادر ناتنی­اش امیر عبدالله که زادۀ 1924م و بزرگترین عضو خاندان سعود بود، در آغازۀ اوت 2005، در سنّ 82 سالگی، با عنوان ششمین پادشاه عربستان سعودی، برگزیده شد.

عبدالله از همان زمانی که جانشین فهد بود و به دلیل سکتۀ مغزی و بیماری برادرش، از سال 1995م به بعد، ادارۀ کارهای عربستان سعودی را بر عهده داشت، در مسیر تنش زدایی و عادی سازی روابط عربستان با دیگر کشورهای منطقۀ خاورمیانه، از جمله ایران، گامهایی اثرگذار برداشت و برای حلّ بحران خاورمیانه و رفع اختلاف میان اعراب و اسرائیل و تشکیل دولت مستقلّ فلسطینی طرحهایی داد که با در پیش گرفتن سیاستهای دشمنانه از سوی سران رژیم غاصب اسراییل و پشتیبانی همه جانبۀ سران امریکا از آنان، این طرحها ناکارامد شدند.

هرچند ملک عبدالله نزد بیشتر مردم عربستان دوست داشتنی است، میان شاه زادگان خاندان سعود با مخالفتهایی آشکار و پنهان رو به روست.(2)

روزنامۀ فرانسوی فیگارو، در پی مرگ فهد، می نویسد:

عصر بعد از فهد، با توجّه به آنکه مسألۀ جانشینی تا چند سال آینده

به نوادگان عبدالعزیز خواهد رسید، آبستن اختلافات داخلی خواهد بود.

فیگارو نوشت:

هنگامی که عربستان سعودی پادشاه عوض می کند،

جهان نفس خود را در سینه حبس می کند؛ چرا که یک چهارم

ذخایر نفتی جهان در این کشور وجود دارد... بنا بر این، هر بحرانی که

در عربستان سعودی رخ می دهد، به طور مستقیم و غیر مستقیم،

 ثبات همۀ نظام بین­ المللی را به خطر خواهد انداخت...(3).

از احادیث اسلامی و وضعیّت حاکم بر آل سعود چنین برمی آید که در سال ظهور امام مهدی(علیه السّلام)، بحران سیاسی و کشمکش بر سر قدرت در عربستان سعودی چنان سخت خواهد بود که پادشاه این کشور، عبدالله، چند تن از مخالفان خود، از سران قبایل و شاه زاده ها، را می کشد، و سرانجام، سی روز پیش از قیام امام مهدی(علیه السّلام)، ملک عبدالله نیز کشته می شود، و در انتخاب جانشین وی، میان خاندان سعود اختلاف می افتد، و حکومتشان فرو می پاشد، و امام مهدی(علیه السّلام) در مدینه آشکار می شود و به مکّه می رود و در کنار کعبه جهانیان را به خویش فرا می خواند.

 بَزَنْطِی گفت که ابو حسن رضا(علیه السّلام) فرمود:

بی گمان، از نشانه های گشایش، حادثه ای است که

میان دو حرم (مکّه و مدینه) خواهد بود. گفتم: آن حادثه

چه چیزی است؟ فرمود: میان دو حرم هواداری ای خواهد بود،

و فلانی از فرزندان فلانی پانزده تن از سران را می کشد(4).

اُمُّ سَلَمَه گفته است که پیامبر(صلّی الله علیه وآله) فرمود:

هنگام مرگ رهبری اختلافی خواهد بود. پس، مردی اهل مدینه، در حال فرار،

به مکّه می رود. پس مردمی اهل مکّه نزدش می آیند و او را در حالی که

دوست ندارد، آشکار می کنند و با وی، میان رُکْن و مَقام، پیمان می بندند...(5).

جالب توجّه است اگر بدانید،‌ امام مهدی(علیه السّلام)، تا هنگامی که در کنار کعبه قرار نگرفته و روز و ساعت قیامش فرا نرسیده است، از سوی خدای متعالی اجازۀ قدرت نمایی و شمشیرکشی را ندارد. به همین دلیل، آن بزرگوار، پس از آشکارشدن در مدینه، برای آنکه به دست سپاهیان سفیانی دستگیر و کشته نشود و خود را به کعبه برساند، به مکّه فرار می کند، همان گونه که موسی(علیه السّلام)، پس از کشتن مرد قِبْطی، برای حفظ جان خویش در برابر سربازان فرعون، هراسان و منتظر، از مصر فرار کرد.

ابو بَصِیر گفت که شنیدم ابو عبدالله -صادق-(علیه السّلام) می فرمود:

هر کس مرگ عبدالله را برای من ضمانت کند، برای او قائم را ضمانت می کنم.

 سپس فرمود: هر گاه  عبدالله بمیرد، مردم پس از وی بر کسی گرد نمی آیند،

و این پراکندگی، اگر خدا بخواهد، جز به وسیلۀ زمامدار شما پایان نمی یابد،

و حکومتِ چند ساله از بین می رود و حکومت، ماهانه و روزانه می شود.

گفتم: آیا این کار درازمدّت خواهد بود؟ فرمود: هرگز(6).

از سخن امام صادق(علیه السّلام): «هر کس مرگ عبدالله را برای من ضمانت کند...»، می فهمیم که عبدالله مورد نظر وی، شخصی درازعمر می باشد و مردم هم روزگار با این حاکم باید مدّت زیادی صبر کنند تا زمان مرگش فرا رسد، و تا عبدالله نمیرد، امام مهدی(علیه السّلام) قیام نمی کند.

در بارۀ زمان و چگونگی اعلان خبر مرگ پادشاه عربستان سعودی، ابو بصیر از امام صادق(علیه السّلام) نقل کرده است:

هنگامی که مردم در عَرَفات ایستاده اند، ناگهان سواری بر شتر ماده ای تیزپا

نزدشان آمده، آنان را از مرگ رهبری آگاه می سازد که هنگام مرگش، گشایش

 خاندان محمّد(صلّی الله علیه وآله) و گشایش همۀ مردم خواهد بود(7).

عَرَفات صحرایی در شرق مکّه است که حاجیان در روز نهم ذی حجّه در آنجا می مانند و بخشی از کارهای حج را انجام می دهند.

مراد از «شتر مادۀ تیزپا» در این گونه روایات، خودروهای تندروی امروزی است که سرنشینان را درون شکمهاشان حمل می کنند.

ابو طُفَیْل گفت:

پسر کوّاء از امیر مؤمنان علیّ پسر ابوطالب(علیه السّلام) در بارۀ غضب

پرسید، فرمود: چه دور است غضب، چه دور است! مرگهایی می باشند

که میان آنها مرگهایی اند، و سوار بر شتر مادۀ تیزپا؛ و چیست سوار بر

شتر مادۀ تیزپا؟ [شتر ماده­ای که] درونش با بندهای پالانش درآمیخته

است! آن سوار ایشان (مردم) را از خبری آگاه می­سازد، و آنان او را

می­کشند. سپس در آن هنگام، غضب خواهد بود(8).

از دیدگاه یکی از دانشمندان معاصر، عبارت «[شتر ماده ای که] درونش با بندهای پالانش درآمیخته است» به این نکته اشاره دارد که وسیلۀ نقلیّۀ مورد نظر امام علی(علیه السّلام)، از جنس چهارپایان سواری نیست که بندهای نگه دارنده شان روی بدنشان بسته می شوند، بلکه از خودروهای سواری امروزی است که کمربندهای ایمنی آنها در درونشان قرار دارند.

شاید بتوان گفت، دلیل کشتن آورندۀ خبر مرگ رهبر حجاز، چیزی جز محبوبیّت زیاد وی میان مردم و ناخوشایندبودن شنیدن خبر مرگش نیست. بنا بر این، آورندۀ خبر که کشته می شود، از مخالفان رهبر و شنوندگان خبر که خبردهنده را می کشند، از دوستدارانش می باشند.

هرچند از روایاتی که تا کنون نقل کرده ایم، چگونگیِ مرگ عبدالله دانسته نمی شود، برخی احادیث اسلامی و محاسبات جفری از کشته شدن وی خبر می دهند.

حُذَیْفَه پسر یَمان گفته است:

رهبری کشته می شود که برای وی در آسمان بهانه پذیر و در زمین یاوری

نخواهد بود،‌ و رهبری برکنار می شود، به گونه ای که بر روی زمین

گام بردارد، در حالی که چیزی از زمین(9) برای او نیست،

و پسر بانوی اسیر جانشین می گردد(10).

از دیدگاه نگارنده، در این حدیث، مراد از «رهبری که کشته می شود»، عبدالله، پادشاه کنونی عربستان سعودی، و مقصود از «رهبری که برکنار می شود»، آخرین پادشاه از پادشاهان سه گانۀ بنی عبّاس در مشرق زمین است، و بی گمان، پسر بانوی اسیر، همان امام مهدی(علیه السّلام) می باشد که مادر بزرگوارش، «نرجس»، دختر پادشاه روم شرقی و اهل قُسْطَنْطَنِیّه (استانبول کنونی) بود که در پیِ شکست رومیان در نبرد با مسلمانان، اسیر شد، و امام هادی(علیه السّلام) او را از میان کنیزان برده ای که برای فروش به بغداد آورده بودند، خریده و آزاد کرد و به عقد فرزندش امام حسن عسکری(علیه السّلام) در آورد.

پس از کشته شدن ملک عبدالله در شب عرفۀ سال ظهور امام مهدی(علیه السّلام) و بروز اختلاف میان خاندان سعود در انتخاب جانشین وی، در روز بیست و چهارم ذی حجّۀ همان سال، نیروهای وابسته به دولت آل سعود، نماینده ای را که امام مهدی(علیه السّلام) از مدینه نزد مکّیها می فرستد، در کنار کعبه سر می بُرَند، و پانزده روز پس از این حادثۀ دلخراش، امام مهدی(علیه السّلام) در صبح روز شنبه دهم محرّم، ناگهان در کنار کعبه آشکار شده و قیام جهانی خویش را آغاز می کند و دوران حکومت پسران عبدالعزیز بن سعود پایان می یابد.

عَبایَه پسر رِبْعِی اَسَدی گفت که بر امیر م‍‍ؤمنان(علیه السّلام) وارد شدم، در حالی که من یکی از پنج نفر و کمسالترین فرد گروه بودم و شنیدم که او می فرمود:

... آیا آگاه نسازم شما را از پایان حکومت پسران فلانی؟ گفتیم: آری،

ای امیر م‍ؤمنان. فرمود: کشتن انسان محترمی از گروه قریش، در روز

حرامی، در سرزمین محترمی. سوگند به آنکه دانه را شکافت و جاندار

را آفرید، برای ایشان (پسران فلانی)، پس از آن (کشتن انسان پاک)، حکومتی

جز پانزده شب نیست. گفتیم: آیا پیش از این یا پس از آن، چیزی خواهد بود؟

فرمود: در ماه رمضان صدای بلندی است که بیدار را می ترساند و خوابیده را

بیدار می کند و دختر نوجوان را از سراپرده اش بیرون می آورد(11).

نیز علی پسر ابو طالب(علیه السّلام) فرمود:

بی گمان، بنی اُمیّه همواره در مسیر گمراهی شتابان گام برمی دارند،

و برای ایشان دوران و پایانی است تا آنکه خونی محترم را در ماهی حرام بریزند.

 به خدا سوگند، گویا می نگرم به جوان شادابی از قریش که در خونش می تپد.

پس هر گاه چنان کاری کنند، برای آنان در زمین بهانه پذیری نمی ماند،

و پس از پانزده شب برای ایشان حکومتی نخواهد بود(12).

از سخن امام علی(علیه السّلام) هویداست که پیش از قیام امام مهدی(علیه السّلام)، حاکمان حجاز از نسل بنی امیّه خواهند بود. بنا بر این، با توجّه به آنکه ما معتقدیم، آل سعود آخرین حاکمان ستمگر در عربستان سعودی اند، می توانیم بگوییم، همان گونه که باورها و کردارهای این خاندان به امویهای قدیم شباهت زیادی دارند، خودشان نیز از تبار همین شجرۀ نفرین شده می باشند.

جالب توجّه است اگر بدانید، خاندان سعود در پایان حکومتشان چنان ناتوان می شوند که نمی توانند نظم و امنیّت را در شهرهای مکّه و مدینه برقرار کنند و گروه زیادی از حاجیان کشته و داراییهایشان و نیز پردۀ گرانبهای کعبه غارت می شوند.